22 stycznia 2023 roku mija 34. rocznica śmierci Gustawa Arnolda Fibigera III – przedwojennego właściciela, powojennego dyrektora Kaliskiej Fabryki Fortepianów i Pianin Calisia (Arnold Fibiger), konstruktora wielu modeli pianin i fortepianów, pomysłodawcy i założyciela, a także patrona Technikum Budowy Fortepianów.
Gustaw Arnold Fibiger III, urodził się 23 września 1912 roku w Kaliszu, był prawnukiem Karola Gottloba Fibigera – austriackiego grafa, który z austriackiej miejscowości Vidim przeniósł się najpierw do śląskiego Stein a potem w poszukiwaniu lepszych możliwości wykonywania swojego zawodu – stolarza, postanowił jeszcze raz zmienić miejsce zamieszkania i ostatecznie osiedlił się z rodziną w Kaliszu.
W 1930 roku G. A. Fibiger ukończył kaliskie gimnazjum matematyczno-przyrodnicze im. Tadeusza Kościuszki i w 1931 roku wstąpił do Głównej Szkoły Handlowej w Warszawie (obecnie Szkoła Główna Handlowa), w której naukę musiał przerwać z powodu powołania do czynnej służby wojskowej. W roku 1934 ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy we Włodzimierzu Wołyńskim w stopniu podporucznika rezerwy.
Następne lata, do wybuchu wojny, upłynęły „Guciowi” na praktyce w fabryce fortepianów pod okiem Karola Broniszowskiego. W tym czasie zapoznał się on ze wszystkimi działami produkcji. Równocześnie z odbywaniem praktyk kończył studia w GSH i w 1937 roku zdał egzamin dyplomowy. W latach 1938-39 odbył praktykę w wiedeńskiej fabryce „Bösendorfer”.
Z wybuchem wojny został powołany do wojska do 25 Pułku Artylerii w Kaliszu. Brał udział w walkach pod Łęczycą , Kutnem, Młodzieszynem. Jako oficer łącznikowy wraz z 25 Pułkiem Artylerii Lekkiej Armii „Poznań” kierował się do Warszawy. W bitwie nad Bzurą został ranny w głowę. Po dostaniu się do niewoli przeszedł obóz jeniecki w oflagu II C w Woldenbergu, gdzie mimo wielu prób skłonienia go do podpisania volkslisty odmówił, skazując się tym samym na szykany i inne nieprzyjemności. 19 stycznia 1945 roku Gustaw III stracił siostrę – Elwirę, która została rozstrzelana za działalność w ruchu oporu a cztery dni później zginęła matka Gustawa Arnolda – Wanda Fibiger. 19 lutego 1945 roku Gustaw Arnold Fibiger powrócił do domu.
W uznaniu zasług na polach walki został odznaczony 18 października 1960 roku Krzyżem Walecznych.
5 maja 1945 roku Gustaw Fibiger został dyrektorem fabryki, która, w miejsce instrumentów, miała produkować meble. Mimo braku zgody, zniszczenia narzędzi i maszyn, braku materiałów, załoga fabryki z dyrektorem na czele postanowiła jednak wznowić produkcję instrumentów. Pierwsze pianino o numerze fabrycznym 20698 zostało ukończone pod koniec 1946 roku.
11 grudnia 1948 roku Gustaw Fibiger uzyskał w poznańskiej Izbie Rzemieślniczej dyplom mistrzowski (nr 1143), na podstawie którego 18 stycznia 1949 roku otrzymał legitymację nr 646 z prawem używania tytułu mistrza budowy fortepianów.
1 sierpnia 1949 roku został mianowany dyrektorem Fabryki Fortepianów i Pianin „Calisia”. Po czterech latach dyrektorowania fabryce przeszedł na stanowisko Głównego Konstruktora. W 1950 roku „Calisia” wyprodukowała 136 pianin, by rok później podwoić tę liczbę. Z 269 wyprodukowanych w 1951 roku pianin 150 trafiło na eksport do Szwecji, Finlandii i Norwegii.
została znacjonalizowana pod nazwą „Calisia”
W 1953 roku rozpoczął pracę nad konstrukcją nowego modelu wielkiego fortepianu koncertowego M-280, za który został odznaczony w 1956 roku przez Ministerstwo Kultury i Sztuki Złotym Krzyżem Zasługi. W tym samym roku skonstruował nowy model fortepianu gabinetowego M-165 a w roku 1966 skonstruował typ „Super” M-165.
Przy Udziale Gustawa Fibigera w „Calisii” skonstruowano 21 modeli pianin.
31 maja 1968 roku Gustaw Fibiger został kierownikiem Oddziału Fortepianów.
W związku z nieuniknionym przechodzeniem na emeryturę wysłużonych pracowników fabryki Gustaw Fibiger zaczął myśleć nad szkołą, która miałaby dostarczyć nowych, doskonale przygotowanych i chętnych do pracy młodych ludzi.
Po wielu trudach udało się przekonać Ministerstwo Kultury i Sztuki, któremu początkowo podlegało Technikum Budowy Fortepianów, do wydania pozwolenia na utworzenie szkoły.
Swoją pierwszą siedzibę miało Technikum w salach kaliskiej Szkoły Muzycznej. Technikum do nauki przedmiotów muzycznych korzystało również z nauczycieli Szkoły Muzycznej. Do nauki przedmiotów zawodowych zostali oddelegowani z Fabryki Fortepianów jej pracownicy. Byli to m.in.: Zygmunt Czajczyński, Florian Kustroń, Stefan Rymaszewski i Tadeusz Piasecki. Pierwszymi nauczycielami przedmiotów teoretycznych byli pracownicy kadry inżynieryjno-technicznej fabryki: inż. J. Lipowski i inż. E. Głodek, przedmiotów ogólnokształcących uczyli nauczyciele innych kaliskich szkół średnich. Gustaw Fibiger opracował również program nauczania dla Technikum. Pierwsi uczniowie rozpoczęli naukę na początku września 1954 roku z dwutygodniowym zaledwie opóźnieniem. Początkowo szkoła była osobnym wydziałem Państwowej Szkoły Muzycznej pod nazwą Państwowa Średnia Szkoła Budowy Instrumentów Klawiszowych.
Od następnego roku szkolnego (1 września 1955 roku) dyrektorem Technikum Budowy Fortepianów był pomysłodawca i twórca szkoły Gustaw Arnold Fibiger.
Kolejnym miejscem, w którym zadomowiło się na jakiś czas Technikum Budowy Fortepianów było Liceum im. A. Asnyka.
1 września 1964 roku Technikum znalazło swoje miejsce w Zasadniczej Szkole Metalowej (później Zespół Szkół Zawodowych nr.1) przy ul. Rzemieślniczej, w której ma swoją siedzibę do dzisiaj.
1 stycznia 1961 roku szkoła przeszła pod kuratelę Ministerstwa Oświaty i Wychowania.
W 1977 roku Gustaw Fibiger odszedł ze szkoły, a w sierpniu 1978 roku odszedł na emeryturę z fabryki.
Od 1960 roku był członkiem European Union of Piano Maker Association, a w 1965 roku uczestnikiem Kongresu Europiano w Berlinie Zachodnim.
Gustaw Arnold Fibiger III zmarł 22 stycznia 1989 roku.
Od wrześniu 1989 roku Technikum Budowy Fortepianów nosi jego imię.
Za swoje dokonania G. A. Fibiger został doceniony i uhonorowany wieloma odznaczeniami:
- „Medal za Warszawę” 1939-1945 nadany przez Ministra Obrony Narodowej – 5 grudnia 1946 roku.
- „Odznaka Grunwaldzka” nadana przez Naczelnego Dowódcę Wojska Polskiego – 6 grudnia 1946 roku.
- „Złoty Krzyż Zasługi” nadany Uchwałą Rady Państwa – 22 lipca 1956 roku.
- „Krzyż Walecznych” nadany przez Ministerstwo Obrony Narodowej – 18 października 1960 roku.
- „Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski” nadany Uchwałą Rady Państwa – 14 lipca 1972 roku.
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945r. nadany Uchwałą Rady Państwa – 21 sierpnia 1974 roku.
- Odznaka „ Zasłużony Działacz Kultury” nadana przez Ministra Kultury i Sztuki – 15 sierpnia 1978 roku.
- Odznaka „ Za zasługi dla Województwa Kaliskiego” nadana przez Wojewódzką Radę Narodową w Kaliszu – 28 sierpnia 1978 roku.
- Odznaka „Zasłużonego dla K.F.F. i P. „Calisia” ” nadana Uchwałą Konferencji Samorządu Robotniczego K.F.F. i P. „Calisia” – 19 października 1978 roku.
- „Medal 100lecia” nadany przez Samorząd Robotniczy i Dyrekcję K.F.F i P. „Calisia”.
- Tytuł Honorowego Obywatela Kalisza (nadany pośmiertnie, 2020).
opracował Przemysław Chabracki
